Ο Τρύγος

Το τέλος του Σεπτέμβρη μ’αρέσει πολύ. Ξεκινάει ο τρύγος, και επειδή έχω την τύχη να μένω στα Μεσόγεια, ο αέρας είναι μεθυστικός. Ειδικά νωρίς το πρωί όταν φεύγω και αργά το βράδυ όταν επιστρέφω. Η θερμοκρασία είναι χαμηλή και η υγρασία που υπάρχει, σαν να «σηκώνουν» ψηλά από τα τρυγημένα αμπέλια το άρωμα και να μεθούν όλη τη περιοχή. Μικρή στα Χανιά είχα την ευκαιρία να τρυγήσω και εγώ. Παρακαλούσα να μου δώσουν μεγαλύτερο κοφινάκι γιατί το γέμιζα γρήγορα! Αξέχαστα επίσης θα μου μείνουν τα γλέντια κάτω από τις ελιές όταν σταματάγαμε λίγο το μεσημέρι από τον τρύγο για ξεκούραση……

« Χάντρες χρυσές και ρόδινες στο χώμα απλωμένες
Στάλες γλυκές με άρωμα απ’τη καρδιά βγαλμένες

Δάχτυλα με αγάπη χάιδεψαν του Διόνυσου την Κόρη
Και τους καρπούς της μάζεψαν στο πατητήρι βαλαν πλώρη

Οίνος γλυκός γεννήθηκε από το σφιχταγκάλιασμά τους
Με αρώματα μεθυστικά να ευφράνει τη καρδιά τους»

Οι γεωργοί το μήνα Σεπτέμβριο τον λένε Τρυγητή ή Τρυγομήνα. Ο τρύγος είναι μια από τις πιο δύσκολες και κουραστικές γεωργικές εργασίες, όπως δηλώνει και η φράση «τρύγος, θέρος, πόλεμος», ώστε συχνά γίνεται με τη αλληλοβοήθεια των κατοίκων γειτονικών χωριών περιοχών. H συγκομιδή των σταφυλιών κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και η συγκέντρωσή τους στο πατητήρι, για να γίνουν κρασί από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα έχει γιορταστικό χαρακτήρα –μοιάζει με πανηγύρι.

«Στο κρασί η αλήθεια» [in vino veritas] έλεγαν οι Ρωμαίοι.

Οι Χιώτες ήταν οι καλύτεροι αμπελουργοί της αρχαιότητας μια και σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία τους δίδαξε την καλλιέργεια της αμπέλου πρώτος στην Ελλάδα ο Διόνυσος με το γιο του τον Οινοπίωνα. 'Άλλη εκδοχή είναι αυτή που θέλει την εισαγωγή του κρασιού στη χώρα μας από την ξηρά και μάλιστα από τη Θράκη, άλλη, από τη θάλασσα και συγκεκριμένα ή από την Κρήτη ή από τα Μικρασιατικά παράλια με πρώτους εισαγωγείς τους Πελασγούς. Η ονομασία κρασί προέρχεται από τη λέξη κράσις, δηλαδή ανάμειξη. Οι αρχαίοι έπιναν το κρασί τους «νερωμένο» και όχι μόνο με φυσικό νερό αλλά και με θαλασσινό νερό κι έφτιαχναν το «θαλασσίτη οίνο».

Αυτό τον « Θαλασσίτη οίνο» αγάπησα και εγώ και βαφτίστηκα …… Θαλασσινή!