2/9/07

«Επόμενη στάση Δουκίσσης Πλακεντίας. Σύνδεση με Προαστιακό Σιδηρόδρομο»



Τον τελευταίο χρόνο η αναγγελία αυτή σήμαινε ότι έφθασε στο τελικό του σταθμό.
Ο χρόνος κυλά αργά από στάση σε στάση. Από αναγγελία σε αναγγελία.
Συνήθως,
7:30 φεύγει από το σπίτι.
7:45 είναι σταθερά το τρίτο αυτοκίνητο στο φανάρι του Φιξ.
8:00 έχει παρκάρει.
8:15 είναι ήδη στο τρένο και έχει ανοίξει το i-pod. Στο τελευταίο βαγόνι πάντα. Εκτός...... από σήμερα.

Σήμερα άργησε να φύγει από το σπίτι.

Ενιωθε το σώμα του τόσο βαρύ όταν χτύπησε το ο ηλεκτρονικός αλέκτωρ, που ξανακοιμήθηκε για ένα ολόκληρο τέταρτο. Και αυτό ξέρετε τι σημαίνει. Σύμφωνα με το παραπάνω δρομολόγιο θα πάρει το τρένο των 8:30. Όλα θα έπρεπε να μεταφερθούν ένα τέταρτο αργότερα. Και έτσι έγινε. Μόνο που δεν πρόλαβε να μπει στο τελευταίο βαγόνι αλλά στο πιο κοντινό στην είσοδο.

Ενα ολόκληρο τέταρτο και η μέρα θα εξελισσόταν αλλιώς, σκέφθηκε. Πιο αργά στη δουλειά, πιο αργά το πρώτο τηλεφώνημα για το πρωινό briefing όλα πιο αργά εκτός από....... ένα μοιραίο χτύπημα στην πόρτα της ψυχής του. Ναι, αυτό σιγουρα δεν το περίμενε. Όχι τουλάχιστον πριν μπεί στα τριάντα και αυτό θα γινόταν σε δυο χρόνια.
Νέος, ωραίος, το νέο ανερχόμενο αστέρι της εταιρείας, είχε φροντίσει να κρατήσει κλειστή αυτή την πόρτα . Από φόβο. Μη χαθεί. Μην αλλάξει η καθημερινότητά του.

Είχε πολύ κόσμο το τρένο των 8:30. Θέση κενή πουθενά και η ατμόσφαιρα ασφυκτική.Γεμάτη απομεινάρια από νυχτερινές μυρωδιές. Ετσι του φάνηκε τουλάχιστον σήμερα. Προτίμησε να σταθεί κοντά στην πόρτα. Για να μπορέσει να απεγκλωβιστεί γρήγορα αν χρειαστεί.

Άλλες τέσσερις στάσεις μέχρι να κατέβει. Στην Εθνική Άμυνα μπήκε πολύς κόσμος. Ακούμπησε την πλάτη του στο γυάλινο χώρισμα. Νόμιζε οτι πνιγόταν από όλο αυτό το κακό συφερτό αρωμάτων, ήχων και φευγαλέων αγγιγμάτων, μέχρι που μια μυρωδιά ξεχώρισε. Σαν την πιο ψηλή νότα σε μια χορωδία. Ανθισμένη και υγρή. Μια μελαχρινή επιβάτισσα με μάλλον φρεσκολουσμένα μαλλιά προσπαθούσε να κρατηθεί από ένα χερούλι στο οποίο ήδη υπήρχαν άλλα δύο χέρια. Η πλάτη της γυρισμένη. Το βλέμμα του ανίχνευσε μια μικρή σταγόνα ιδρώτα ή αρωματικού νερού που ετοιμαζόταν να κυλήσει από την κορυφή του σβέρκου της. Ξαφνικά σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Η διαδρομή της σταγόνας στην πλάτη της κοπέλας τον έκανε να ξεχάσει το χαμένο τέταρτο και την μέχρι τώρα ταλαιπωρία.

Απότομο φρενάρισμα στο σταθμό του Χαλανδρίου. Τα σώματα πήγαν αυτόματα πρώτα μπρος και μετά πίσω. Ενα χερούλι για τρεις δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Την ώρα που απομάκρινε ασυναίσθητα το χέρι του από το δικό του χερούλι , η συνεπιβάτης άπλωσε το χέρι και κρατήθηκε. Είχε πια το δικό της χερούλι αν και ακόμα υγρό από τον ιδρώτα του προηγούμενου κατόχου. Η πρώτη ένωση. Τον κοίταξε με βλέμμα που πρόδιδε ένα ευχαριστώ ίσως.
« Επόμενη Στάση Δουκίσσης Πλακεντίας . Σύνδεση με τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο.»
Ο σταθμός του. Δεν ήθελε να κατέβει.Η διαδρομή της σταγόνας. Το βλέμμα της. Ένα ίχνος χαμόγελου στο αριστερό λακάκι. Δεν είναι δυνατόν. Πότε πρόλαβε και τα παρατήρησε όλα αυτά; Και όμως πρόλαβε και αυτό κάτι έλεγε, αλλά τον πρόλαβε και η στάση που έπρεπε να κατέβει.

9:15 Το καθυστερημένο τηλεφώνημα για το πρωινό briefing. Μα το μυαλό του ήταν αλλού. Οι τρελοί ρυθμοί της δουλειάς του δεν του άφηναν τώρα τελευταία χρόνο για σχέσεις ουσίας. Όχι ότι είχε ποτέ. Μικρός ήταν άλλωστε, έτσι του έλεγαν όλοι και μάλλον είχε βολευτεί με αυτό. Αλλά τώρα τελευταία σαν να του έλειπε κάτι. Μια αγκαλιά να κουρνιάσει, ένα βλέμμα καθαρό να χαθεί. Ευκαιρίες του είχαν δοθεί αρκετές, αλλά δεν έβλεπε κάτι στον ορίζοντα που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια χαραμάδα στην ψυχή του. Μέχρι σήμερα. Στο τρένο. Εντελώς απροσδόκητα. Μαγικά. Καλά λένε οτι θα σού’ρθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Και ήρθε. Αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να ήταν αυτός ο σωστός «σταθμός» για να κατέβει.
Ποιός ξέρει; Αν δεν διανύσεις όλη τη διαδρομή πως μπορείς να αποφασίσεις σε ποιόν σταθμό θα κατέβεις; Μπήκε στο τρένο της επιστροφής και άνοιξε το i-pod: "The bell that rings inside your mind, Is challenging the doors of time, Its a kind of magic...."

Είχε ήδη αποφασίσει ότι αύριο θα κοιμόταν ένα τέταρτο παραπάνω.

23 σχόλια:

Greca είπε...

μια βιαστική καλησπέρα... μια ευχή για καλή εβδομάδα...ενα γλυκό φιλί... θα τα ξαναπούμε...σύντομα... οπως και πριν...

Thalassini είπε...

Καλησπέρα και από εδώ!
Χαίρομαι που γύρισες!

Θα τα ξαναπούμε!

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Όπως σοφά είπε ο Λουκιανός κάποτε : αν κοιμηθώ νωρις, θα σηκωθω νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς. Αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθω αργά κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ναι αργά! :)

νατασσΆκι είπε...

όμορφη η ιστορία σου

θα ήθελα να έχει και καλό τέλος..
-το ξαναβρήκε το κορίτσι;
ή έχασε την ευκαιρία του;;;

είναι καλό να αλλάζεις συνήθειες, που και που, σου προκύπτουν απροσδόκητα... που μπορεί να αλλάξουν τη ζωή σου, αρκεί να έχεις τα "μάτια" ανοιχτά να τα δεις, και το θάρρος να τα ακολουθήσεις.


Καλημέρα μεγάλη - να είναι καλύτερη, μακάρι!

:)

Thalassini είπε...

Καλά τα είπε ο Λουκιανός αλλά μπορεί να του βγήκε σε καλό του συγκεκριμένου κυρίου η αλλαγή αυτή!

Καλημέρα!

Thalassini είπε...

Νατασσάκι,το τέλος το αφήνω στη δική σου φαντασία. Μπορεί την επόμενη μέρα να τη ξαναβρήκε τη κοπέλα ή μπορεί να καθυστέρησε εκείνη ένα τέταρτο.... !


Σε κάθε περίπτωση,νομίζω οτι το πρωινό ξύπνημα για δουλειά θα έχει άλλο νόημα για τον συγκεκριμένο. Ισως και να συνειδητοποίησε οτι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή....

Φιλιά Θαλασσινά και καλημέρα!

hliaxtida είπε...

παρα παρα πολυ καλη ιστορία..
Και γω το ιδιο θα εκανα.. Θα κοιμομουν ενα τεταρτο παραπάνω... γιατι η συνεχεια θα ήταν μαγική..

Thalassini είπε...

"It's a kind of magic..." αυτές οι εκπλήξεις..... όπως λέει και το τραγούδι!

Καλημέρα Ηλιαχτίδα μου!

ZouZouna είπε...

Αυτά κάνoυν οι συγκοινωνίες. Οχι, που δεν μπαίνω στο metro. Οχι, που πάω με το αυτοκίνητο, κάθε μέρα, πρωί βράδυ. Σου δίνουν ιδέες, γεμίζουν την ψυχή σου, γεμίζεις εικόνες,........μήπως????

Thalassini είπε...

Eτσι όπως τα λές είναι Ζουζούνα.
Ενα ταξίδι του μυαλού με απρόσμενους επισκέπτες!
Καλημέρα!

Μαριλένα είπε...

Καλύτερα να μη τη βρει.
Να τη θυμαται έτσι και να ονειρεύεται.
Ποιος ξέρει..


Αυτο πάλι με το ιδρωμένο χέρι, ουφφφφ! Είμαι ένας Μονκ ειπαμε, πήγα ασυναίσθητα και ξανάπλυνα τα χέρια μου.

Thalassini είπε...

Μανταρινομόνκ να μην τη βρει λές ε; Κάποια πράγματα έχουν αξία τη στιγμή που γίνονται.Αυτή η απρόσμενη συνάντηση σαν να του έδειξε αυτά που είχε προσπεράσει τόσο καιρό. Ενα έναυσμα για μια καινούρια αρχή και που ξέρεις, μπορεί τελικά να κατέβουν στον ίδιο σταθμό.

Φιλιά πολλά!

o είπε...

πολύ καλογραμμένο και το τέλος όπως ακριβως θα ήθελα να είναι.

όλα να είναι πιθανά..

Ανώνυμος είπε...

Αχ αυτές οι απρόσμενες συναντήσεις... Θα συμφωνήσω με την Μαριλένα... φιλάκια!!

Thalassini είπε...

envain encre το τέλος είναι ανοιχτό για τον καθένα από εσάς....
Καλό σπου βράδυ!!

Thalassini είπε...

Αυτές οι απρόσμενες συναντήσεις σε μετρό, μπαρ στου Ψυρρή (!) κλπ είναι οτι καλύτερο τελικά.Σαν να σου κάνειη μοίρα ένα δώρο.

Καλώς ήρθες!

Φιλιά!

Unknown είπε...

kai na mhn thn synantisei toulaxiston xtypise to kampanaki na paei na vrei gkomena to palikari...28 xronon gaidaros na einai monos tou kai na ton troei h kariera einai krima...:)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αχχχχ... κι' εγώ το ίδιο θα 'κανα και τέταρτο...και μισή ώρα αργότερα...αρκεί να...

Κυνηγώντας τ' 'όνειρο...
΄Ετσι δεν είναι η ζωή;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Thalassini είπε...

@ Zoaki το παρεξήγησες το παληκάρι! Απλά ίσως να μην του κινήσει τίποτα το ενδιαφέρον...!

Φιλιά

@Φυρδην μου
Αν δεν είχαμε και τα όνειρα τι θα κάναμε!

Καλημέρα Θαλασσινή σου στέλνω!

Ανώνυμος είπε...

Thalassini mou, ακομη κι αν διανύσεις όλες τις δυνατές διαδρομές, ακομη και τότε δεν θα ξέρεις ποια είναι ή ποια ηταν η σωστή. Και η αναγγελια του επομενου σταθμού να συνεχίσει να ακουγεται πιεστική για κάποιους, αδιάφορη για κάποιους άλλους




φιλια ριτς

Thalassini είπε...

Νομίζω Ριτσ μου οτι απλά πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και από εκεί και πέρα οτι είναι να γίνει θα γίνει!


φιλιά πολλά

βασίλης είπε...

Ο χρόνος που φεύγει, η ζωή μας που διαφεύγει και ένα μυαλό που ταξιδεύει. Ποστ με χρονόμετρο . Δεν προλαβαίνω. Να σκεφτώ. Να αγαπήσω. Να γίνω πάλι παιδί. Να τρέξω για παιχνίδι και όχι από υποχρέωση

Thalassini είπε...

Mερικές φορές πρέπει να σπάμε τα όρια του χρόνου (τα οποία συνήθως μας τα έχουν επιβάλλει άλλλοι) και να αφιερώνουμε χρόνο σε πράγματα ουσιαστικά για μας και γιαυτούς που αγαπάμε .

Καλημέρα θαλασσινή προς Βασίλη!