Koύβα-ένα χρόνο μετά

Για τα ταξίδια που έχω κάνει, προτιμώ να μην γράφω αμέσως.Οταν γυρνάς από ένα ταξίδι, όλα είναι συγκεχυμένα.Μυρωδιές, εικόνες, αναμνήσεις, ήχοι. Με το πέρασμα του χρόνου όμως όλα κατασταλάζουν, οι αναμνήσεις γίνονται πιο έντονες, κοιτάς τις φωτογραφίες και "χτίζεις" σιγά σιγά στο μυαλό το δρομολόγιο που έκανες αρκετό καιρό πρίν.
Πριν λοιπόν ένα χρόνο ήμουν και εγώ εκεί.
Η Κούβα λοιπόν είναι λοιπόν ένας μαγικός απίστευτης ομρφιάς και ιστορίας που σε βάζει θέλεις δε θέλεις σε πολλές σκέψεις. Ο τρόπος με τον οποίον ζούν οι κουβανοί έναι εντελώς ξένος σε μας. Φαγητό με κουπόνια,είδη προσωπικής φροντίδας με κουπόνια, μέσος μισθός τα 60 κάτι δολάρια, στους δρόμους αυτοκίνητα της 10ετίας του 50. Σαν να ζεις σε παράλληλο σύμπαν.
Στον δρόμο σε πλησιάζουν για να τους δώσεις κάτι, οτι έχεις πάνω σου που μπορεί να είναι περιττό για σένα αλλά σημαντικό γιαυτούς: ένα καπέλο, ένα κουτί τσίχλες, υγρά μαντιλάκια. Στο πούλμαν ο ξεναγός έλεγε στο τέλος ένα μικρό "tip will be highly appreciated".
Η Αβάνα μαγική, τα κτίρια βαθειά χαραγμένα από τη υγρασία και το αλάτι, έχουν τη δική τους μοναδική αύρα. Στο δρόμο διαφημίσεις εννοείται οτι δεν υπάρχουν. Παντού γιγαντοαφίσες με επαναστατικά μηνήματα, τοίχοι εργσοστασίων με φιγούρες του Che και των άλλων συναγωνιστών.

Πηγαίνωντας προς το βορά,ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια με τους Κουβανούς να κάθονται σε κουνιστές καρέκλες στη βεράντα. Χρώματα από τροπικά φρούτα,λουλούδια παντού. Και μουσική να ξεχυλίζει ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη.

Και ο κόσμος...? Ευγενικός, περήφανος για τον τόπο του και για τη ιστορία του αλλά σαν να μην φτάνει πια αυτό. Σαν να αιωρούνται μεταξύ του χθές και του σήμερα. Σαν να έχουν κουραστεί να ζουν με τα λίγα , από την άλλη όμως σαν να φοβούνται να αποκτήσουν και τα πολλά.

Εγώ πάντως με χαρά θα ξαναπήγαινα παρά τη γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε. Θα ξαναπήγαινα.