Δύο κούπες διεκδικούν.....

(Αποδεχόμενη το blogoπαίχνιδο της αγαπημένης μου Αγριοκερασοζουζούνας,

σας παρουσιάζω τις αγαπημένες μου κούπες μέσα από ένα παραμύθι!)

-Σσσσς ..... ήρθε ετοιμάσου.
-Νευριασμένη τη βλέπω, είδες πως πέταξε κάτω τη τσάντα μόλις μπήκε;
-Ποιος ξέρει τι έγινε πάλι στο γραφείο.... σσσς έρχεται προς το ντουλάπι. Πάω στοίχημα ότι θα διαλέξει εσένα απόψε. Δεν νομίζω να είμαι και τέταρτη μέρα τυχερή, άντε ποιος τη χάρη σου νεαρέ!
- Μπα, εμένα με έχει για ποιο ιδιαίτερες στιγμές...
- Μμμ τις μας λες; Και τι ιδιαίτερες στιγμές παρακαλώ έχεις εσύ με τη κυρά μας, μπορώ να μάθω;
-Τι συμβαίνει ζηλεύουμε;
- Όχι απλά αναρωτιέμαι... από το ίδιο υλικό είμαστε, τα ίδια καθήκοντα έχουμε. Μόνο στο σχέδιο διαφέρουμε. Εγώ το φόρεμά μου το ρόδινο το φορώ εσύ πάλι είσαι γυμνός.
- Μμμμ, μ’αρέσει αυτό και αρέσει και στη κυρά μου..... μπορεί να ζωγραφίσει πάνω μου ότι θέλει. Θυμάμαι τη τελευταία μας φορά σαν τώρα....
-« Η τελευταία σας φορά..» καλέ πως μιλάς έτσι;Και τι έγινε παρακαλώ τότε;
-Τότε λοιπόν, αφού θες να μάθεις, έφτιαξε ένα διπλό ελληνικό , γλυκό με μια στάλα γάλα. Τον κράτησα ζεστό πολύ ώρα για εκείνη. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή η πορσελάνη μου είναι σαφώς καλύτερη από τη δική σου ή επειδή με έσφιγγε δυνατά με τα δυο της χέρια. Και μετά....
-Και μετά .....πες μου παιδί μου και μας έχεις ξελιγώσει!
- Μετά ήρθε η πρώτη γουλιά. Μια μικρή δοκιμή πρώτα για να ελέγξει τη γεύση, άγγιξε φευγαλέα την άκρη μου. Ο καφές ήταν όπως πρέπει. Η δεύτερη γουλιά μου άφησε σημάδι ρόδινο. Και εγώ παρακαλούσα να μην τελειώσει αυτός ο καφές, Πιθάρι των Δαναΐδων να γίνω, να πίνει και να ξαναγεμίζει πάλι. Και το αποτύπωμα των χειλιών της να σκουραίνει.
-Λευκέ μου Ιππότη εσύ! Ζήλεψα τώρα.....
-Ροδένια μου, οτι και να διαλέξει πάντως , εσύ είσαι το άλλο μου μισό. Στέκεις δίπλα μου ώρες ατελείωτες και αντανακλάς ζεστασιά. Και έτσι όπως είμαι γυμνός όπως λες, σε έχω ανάγκη! Δεν θέλω να σερβίρω καφέ σήμερα. Μαζί σου θα κάτσω στο ντουλάπι!