Βραζιλία 17 χρόνια πρίν

Iούνιος 1990

Επιτέλους το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι! Όταν μου ανακοίνωσε η μητέρα μου ότι εκείνη τη χρονιά δεν θα κατεβαίναμε Χανιά, ήταν από τις λίγες φορές που δεν γκρίνιαξα. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Απίστευτο μου φαινόταν ότι θα πηγαίναμε να δούμε την αδελφή της μητέρας μου στη Βραζιλία….

Ταξίδι ζωής για μένα. 16 χρονών και θα πήγαινα στην άλλη άκρη του κόσμου. Να γνωρίσω τα ξαδέρφια που μόνο από φωτογραφίες είχα δει, να δω που έζησαν και δούλεψαν οι γονείς μου για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ταξίδι ζωής και για τη μητέρα μου που δεν είχε επιστρέψει από τη δεκαετία του ΄60.

Η προετοιμασία ξεκίνησε 1-2 μήνες πριν. Μαθήματα πορτογαλικών για να μπορέσω να μιλήσω με τα ξαδέλφια μου τα οποία μιλούσαν (και μιλάνε) ελάχιστα ελληνικά. Ευτυχώς η γαλλική μου παιδεία (!) με βοήθησε σε αυτό.

Μείναμε συνολικά 25 μέρες εκ των οποίων οι 18 στο Sao Paοlo, 5 στο Rio και 2 στο Iguassu στα σύνορα με τη Παραγουάη προκειμένου να δούμε τους περίφημους καταρράκτες.

Δεν ξέρω πραγματικά τι να σας πρωτοπεριγράψω.

Το Sao Paolo είναι μια απίστευτα μεγάλη πόλη. Χαώδης με όλη τη σημασία της λέξης. Με κάποια ωραία σημεία που χανόντουσαν όμως ανάμεσα στα πανύψηλα κτίρια. Μια ανασφάλεια στο δρόμο καθώς οι τσαντάκηδες χτυπάνε σε ανύποπτη στιγμή. Εννοείται ότι δεν φορούσαμε ρολόγια και κοσμήματα στο χέρι! Τον ξάδερφό μου τον είχα σταματήσει πριν από μερικά χρόνια και τον αναγκάσανε να τους δώσει τα αθλητικά παπούτσια!

Η χώρα παρόλο που είναι εξαιρετικά πλούσια σε πρώτες ύλες, έχει πέσει θύμα κακοδιαχείρισης χρόνια τώρα. Η μια κυβέρνηση μετά την άλλη απομυζούσε και κατέστρεφε. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι μεγάλες αντιθέσεις στην κοινωνία. Μια υπερπολυτελής βίλα και στη μάντρα κολλητά χτισμένο ένα τενεκεδόσπιτο, μια Favela.

Εν απόγευμα που κάναμε βόλτα σε ένα προάστιο, μου κίνησαν τη περιέργεια κάποια ανοίγματα σε μάντρες. Φανταστείτε ότι στο σημείο που ακουμπάει η μάντρα στο πεζοδρόμιο έλλειπαν μερικά τούβλα ας πούμε έτσι ώστε να σχηματιστεί μια πολύ μικρή καμάρα. Ρωτάω λοιπόν την ξαδέλφη μου: « Χριστίνα γιατί όλες οι μάντρες έχουν αυτά τα κενά; «Τα παιδιά βγάζουν τα κάτω τούβλα για να μπορέσουν να χωθούν και να κοιμηθούν το βράδυ» ……..

Εικόνες που έμειναν χαραγμένες στο μυαλό και στη ψυχή μου μέχρι σήμερα. Στο Ρίο πέρα από τα γνωστά αξιοθέατα, πλησιάσαμε και μια περιοχή με φαβέλες. Δεν υπάρχουν λόγια ειλικρινά….

Εν ολίγοις η Βραζιλία είναι μια χώρα έντονων αντιθέσεων. Με τοπία πραγματικά μοναδικά, με ανθρώπους επίσης μοναδικούς. Με άρωμα και χρώμα. Με ήχους και γεύσεις ξεχωριστές. Με πόνο πολύ όμως. Στο μέγιστο βαθμό που μπορείτε να φανταστείτε.