Mια ευθεία προς τον παράδεισο

Με το ταξίδι αυτό συνειδητοποίησα ότι μια ευθεία ενώνει το σπίτι μου με.... την αγαπημένη (και πονεμένη) Πελοπόννησο. Πρώτα διόδια. Είμαι ακόμα στην πόλη.
Δεύτερα στον Ισθμό. Πέρασα απέναντι.

Αφησα πίσω μου το κάστρο της Ακροκορίνθου να με κοιτά λυπημένο. Αποτυπώματα φωτιάς δεξιά και αριστερά. Ένα μικρό τσίμπημα στη καρδιά.

Τρίτα διόδια. Η Αρκαδία. Δεξιά για Βυτίνα. Πράσινο ζωντανό. Το Μαίναλο επιβλητικό. Δεξιά δύο ταμπέλες μου αποσπούν τη προσοχή: « Αρχαία Μαντίνεια», «Οι δρόμοι του κρασιού». Στην επιστροφή θα λοξοδρομήσουμε, το είχα πάρει απόφαση.

Κάψια, Λεβίδι και μετά από λίγο Βυτίνα. Μια γλυκιά ηρεμία αφού ακόμα δεν έχει αρχίσει η κάθοδος των χειμερινών εκδρομέων. Παιδιά που παίζουν ανέμελα στην πλατεία, δυο τρία ζευγάρια πίνουν καφέ, δυο νοικοκυρές βγαίνουν από τον φούρνο που μας έχει μεθύσει με το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί.
« Το σπιτικό της Ειρήνης» λίγο πιο έξω μας περιμένει. Μικρό και αγαπησιάρικο. Σωστό σπιτικό! Βάλαμε πλώρη (για να μην ξεχνιόμαστε!) για Στεμνίτσα και Ελληνικόν. Στη διαδρομή ένα μικρό σοκ. Κορμοί δένδρων δεξιά και αριστερά. Απογυμνωμένοι από τον φλοιό και από τα κλαδιά. Περάσαμε γρήγορα.

Άλλη εικόνα. Και πράσινο και χρυσαφί και πυρρόξανθο. Τα ρούχα του φθινοπώρου.

Η Στεμνίτσα.
Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Κόκκινες κεραμοσκεπές και πράσινες αυλές .Σαν παπαρούνες σε λιβάδι. Στάση για φαγητό και καφέ και βόλτα και....

Μια γρήγορη βόλτα στο Ελληνικό. Γραφικό αλλά πιο απλωμένο. Επιστροφή στην Βυτίνα για ξεκούραση και χώνεψη πριν τη νυχτερινή κραιπάλη!Από το μπαλκόνι του δωματίου ένας παππούλης κόβει ξύλα για το τζάκι. Ο ρυθμικός ήχος με αποκοιμίζει...

Το βράδυ πρώτα για ποτό για να ανοίξει η όρεξη (!) και μετά στα « Κόκκινα πιθάρια» για μοσχαράκι με χυλοπίτες, κόκορα κρασάτο, λουκάνικο με πορτοκάλι και τηγανόψωμο. Στο διπλανό τραπέζι ένα ζευγαράκι πίνει «Μελιαστό» χμμμ....

Όμορφη νύχτα. Μυρίζει βρεγμένο χορτάρι, μια νότα από γιασεμί και ίσως λίγο νυχτολούλουδο από κάποιο μακρινό παρτέρι.

Και όταν ο αλέκτωρ στη διπλανή αλάνα ελάλησε δυο και τρεις βγήκα στο μπαλκόνι. Οι πρωινές μυρωδιές σαν συνέχεια των βραδινών. Ξεχνώ τον πόνο, την αγωνία και τη κούραση της εβδομάδας.

Διπλός ελληνικός, γλυκός με λίγο γάλα. Διαβάζω αργά τη εφημερίδα. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το "Μη φεύγεις" της Παπαρίζου.Θα φύγω για να ξανάρθω. Σύντομα ελπίζω. Τελευταίες αγορές: γλυκά του κουταλιού και χυλοπίτες.
Η Βυτίνα είναι πίσω μας. Αντίστροφή πορεία. Πριν βγούμε όμως στην Εθνική η λοξοδρόμηση που μου υποσχέθηκα. Δεξιά και αριστερά αμπέλια. Τρύγος. Τρακτέρ φορτωμένα. Η αλλοπρόσαλλη αρχιτεκτονική της Αγίας Φωτεινής. Ξαφνικά στα αριστερά μου ένα πέτρινο οίκημα μου κινεί τη περιέργεια. Που το έχω ξαναδεί; Το αυτοκίνητο σταματά. Διαβάζω τη ταμπέλα: « Κτήμα Σπυρόπουλου». Το «Μελιαστό» μου! Ενα σημάδι;
Πρώτα διόδια. Δεύτερα, πίσω μου ο Ισθμός.
Τρίτα. Μια ευθεία και έφτασα σπίτι. O δικός μου παράδεισος.

Είδα, Ακουσα, Αφησα, Εκλεισα

Είδα ένα
Χαλί χρυσό το χώμα να σκεπάζει
ανάσα καυτή τα φύλλα ν’ αγκαλιάζει

Άκουσα έναν
Ήχο γλυκό στη μέση του δάσους
Ποτάμι δροσερό στη δίνη του πάθους

Άφησα ένα
Μικρό φιλί στου λαιμού σου τη βάση
Μυστικό γλυκό στου φεγγαριού τη χάση

Έκλεισα δυο
λόγια αγάπης με δάκρυ γραμμένα
στις λέξεις του χθές είναι κρυμμένα.

...........................................................................

υγ. Μόλις γύρισα από Ορεινή Αρκαδία.Φωτογραφίες και περιγραφή αύριο!

Αγγελος είναι

Άγγελος είναι
Το χαμόγελο ενός παιδιού

Άγγελος είναι
η ψυχή τ΄ ουρανού

Άγγελος είναι
Ένα τραγούδι γλυκό

Άγγελος είναι
Ένα χάδι τρυφερό

Άγγελος είναι
Ένα ζεστό φιλί

Άγγελος είναι
Μια καρδιά ανοιχτή
.........................................................................................................................................
ΥΓ1. Δεν αλλάζω τραγούδι γιατί όπως είχα πει το ποστ αυτό θα ήταν αγγελοχαιδεμένο, και του ταιριάζει ταμάμ! Και είχα να το ακούσω χρόνια.

ΥΓ2 . Πάλι θα σας αφήσω για Σ/Κ κέρδισα απόδραση σε άγνωστο προορισμό! Ηταν μια πραγματικά δύσκολη εβδομάδα και ένα μινι ταξιδάκι είναι οτι πρέπει για να ξεχαστώ λίγο. Η θάλασσά μου όμως θα είναι πάντα ανοιχτή για σας! Φιλιά πολλά!

Εικόνες σήμερα σας χαρίζω.......

γιατί το μυαλό έχει κολλήσει......
Ταξίδι
Βυθός
Ηλιοβασίλεμα
Αγάπη
Φιλία
και ένας άγγελος να σας προσέχει!!!

The Heights

" How do you talk to an angel"

I hear a voice in my mind

I know her face by hear

theaven and earth are moving in my soul

I don't know where to start

tell me, tell me, the words to define

the way I feel about someone so fine

how do you talk to an angel

how do you hold her close to where you are

how do you talk to an angel

it's like trying to catch a falling star

at night i dream that she is there

and I can feel her in the air

tell me, tell me, the words to define

the way I feel about someone so fine

how do you talk to an angel

how do you hold her close to where you are

how do you talk to an angel

it's like trying to catch a falling star

how do you talk to an angel

how do you hold her close to where you are

how do you talk to an angel

it's like trying to catch a falling star

how do you talk to an angel

Ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα

Σήμερα δούλεψα εκτός του συνηθισμένου χώρου. Διαφορετικές εικόνες και σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μουμέσα σε λίγες ώρες.

Αρχικά συμμετείχα σε μια εκπαίδευση πυρασφάλειας η οποία έγινε από έμπυρους και μάχιμους πυροσβέστες (που έδωσαν και τη δική τους μάχη στην Ηλεία). Με λόγια απλά μας μετέδωσαν αυτά που πρέπει όλοι μας να έχουμε υπόψη μας ανεξάρτητα από τον χώρο που βρισκόμαστε ή εργαζόμαστε. Όπως τραγικά αποδείχτηκε φέτος το καλοκαίρι μερικές πολύ σημαντικές οδηγίες θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά. Τη φωτιά πρέπει να τη φοβόμαστε, μας είπαν. Βιαστικές κινήσεις δεν επιτρέπονται .

Μετά βρέθηκα σε άλλο χώρο και γνώρισα ένα γλυκύτατο νεαρό 17 μαΐων με τσαμπουκά στο βλέμμα αλλά και στη ζωή. Δίνει εδώ και μερικούς μήνες τη δική του μάχη με ένα είδος λευχαιμίας και εύχομαι ολόψυχα να βγει νικητής!Μου αρκούσε το χαμόγελό που μου χάρισε και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Δημητράκη κράτα γερά!.Και εμείς από κοντά .Πάντα.

Σχόλασα αργά. Είμαι κουρασμένη και νυστάζω.

Έφτασα σπίτι, όπου με περίμενε μια ζεστή αγκαλιά από τον καλό μου! Χώθηκα! Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Και αύριο δύσκολη μέρα θα είναι. Μα και ευχάριστη γιατί ο ιντερνετικός Νονός μου ο Μάνος (ναι υπάρχει και αυτή η κατηγορία!) θα γίνει αύριο μπαμπάς για 2η φορά. Και η αδελφούλα του η Νατάσσα θα ξαναγίνει «σία». Όλα θα πάνε καλά!Μια όμορφη σκέψη για την αυριανή μέρα!

Να μου χαμογελάτε!
Καληνύχτα για σήμερα και καλημέρα για αύριο!

Adieu Bip

To Σάββατο που μας πέρασε, τα χέρια σιώπησαν για πάντα. Δεν θα ξανακούσουμε τη μουσική της σιωπής. Σας παραθέτω μερικά βιογραφικά στοιχεία του Marcel Μarceau καθώς και ένα απόσπασμα της συνέντευξης που είχε δώσει στον Θανάση Λάλα στις 6 Ιουλίου 2003. Τυχεροί όσοι τον είχαν δει στο Ηρώδειο τότε.

.........
Ο γεννήθηκε στο Στρασβούργο και το ενδιαφέρον του για την μιμική άρχισε να εκδηλώνεται από μικρή ηλικία, όταν επεδίωκε να αποδώσει με χειρονομίες όλα όσα πυροδοτούσε η ανεμπόδιστη φαντασία του. Αργότερα ανακάλυψε τους καλλιτέχνες του Βωβού. Οι Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harry Langdon, Stan Laurel και Oliver Hardy, στάθηκαν αντικείμενα θαυμασμού και έμπνευσης και σύντομα οδήγησαν τον Marcel Marceau στην τέχνη της σιωπής. Σύντομα, το εξαιρετικό ταλέντο του Marceau του χάρισε το ρόλο του Αρλεκίνου, στην παράσταση παντομίμας του Jean-Louis Barrault, με τίτλο Baptiste.Το 1947, ο Marceau δημιουργεί τον Μπιπ, τον καλόκαρδο κλόουν με το ριγέ πουλόβερ και το εκκεντρικό καπέλο που έμελλε να γίνει δια βίου, το άλλο του μισό. Εκτοτε, ακολούθησαν πολλές μεγάλες στιγμές για τη μεγάλη αυτή μορφή των παραστατικών τεχνών

TO BHMA 6.07.03

Παντομίμα, μίμησις των πάντων;

«Το στυλ της παντομίμας γεννήθηκε στα 1949, βασιζόμενο σε μια γραμματική από χειρονομίες, η οποία έφθανε στο κοινό γεμάτη από σιωπές, της οποίας όμως τα μαγνητικά κύματα επεδίωκαν να εξιχνιάσουν τη μαεστρία και το ύφος (στυλ) της τέχνης μας. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ταυτότητα του μίμου, με όλα τα στοιχεία και τις υπάρξεις που κουβαλάει μέσα της.
Το να λαμβάνεις υπόψη τη φύση των αντικειμένων, τα πρόσωπα και τον κόσμο που σε περιβάλλει έκανε την τέχνη μας ορατή διά μέσου αυτού που δεν φαίνεται. Αποτελώντας ένα ερέθισμα για τη φαντασία μας, η τέχνη μας επιβεβαίωνε την ποιητική της διάσταση (υπόσταση). Ο χρόνος γινόταν ελλειπτικός και δημιουργούσε μια καινούργια δραματική διάσταση. Ετσι ανοίγονταν μπροστά στα μάτια μας τα μυστήρια της φαντασίωσης, η οποία προκαλούσε στο κοινό την έκπληξη, βασικό στοιχείο κάθε μορφής τέχνης. Σιγά σιγά τα διάφορα στυλ της παντομίμας προσανατολίζονταν προς την κοινωνική σάτιρα, τον ονειρικό μύθο, τον συμβολισμό και τον σουρεαλισμό. Δημιουργώντας μεταφορές και παραβολές, ο αόρατος αυτός κόσμος συγκεκριμενοποιούσε την ποιητική μας δραματουργία

-Πώς «γεννήθηκε» ο Μπιπ;

«Ο Μπιπ είναι ένας πολιτικός και (μπουρλέσκ) κωμικός ήρωας της εποχής μας. Ημουν τότε 24 ετών. Με τον καιρό, αυτό το πρόσωπο απέκτησε δική του δύναμη και δυναμική. Εκείνη την εποχή έφτιαξα μια ομάδα και με εκείνη την ομάδα άρχισα να ανεβάζω μιμοδράματα.
Θα ήθελα εδώ να κάνω μια εξομολόγηση. Το πρώτο μιμόδραμα το οποίο ανέβασα ήταν ένα ελληνικό μιμόδραμα: "Θεόκριτος". Υπήρχε η ιστορία, την οποία είχα διαβάσει, μα δεν υπήρχε ερμηνεία για το στυλ, το οποίο θα έπρεπε να εφεύρουμε εξ ολοκλήρου. H ιστορία είναι η ακόλουθη: Ενας έλληνας ψαράς κοιμάται με τους έλληνες συναδέλφους του δίπλα στη θάλασσα και ονειρεύεται ότι έπιασε ένα χρυσό ψάρι και αυτό το ψάρι τους κάνει όλους πλούσιους. Ξέρει ότι θα πάνε να ψαρέψουν την αυγή, αλλά είναι ακόμη νύχτα. Ξυπνάει τους συντρόφους του και τους λέει ότι ονειρεύτηκε ένα χρυσό ψάρι, θα γίνει άραγε αυτό στα αλήθεια; Και οι σύντροφοί του του απαντάνε "ονειρέψου πρώτα ένα κανονικό ψάρι και μετά ένα χρυσό" και ξαναπέφτουν για ύπνο. Τότε εκείνος ονειρεύεται ότι ακούει μια φωνή που τον φωνάζει με το όνομά του. Είναι το χρυσό ψάρι που τον φωνάζει! Κολυμπάει μέσα στη θάλασσα πηγαίνει όλο και πιο βαθιά για να βρει το χρυσό ψάρι που τον καλεί και, φυσικά, πνίγεται. Ανέβασα λοιπόν πέντε ελληνικά μιμοδράματα με τους μαθητές της σχολής του Βιλέν το 1946, στην αρχή της καριέρας μου. Από τότε δεν ξανανέβηκαν αυτά τα μιμοδράματα και αυτή ήταν η μοίρα τους. Θέλω να πω ότι το πρόσωπο του Μπιπ δεν είναι μόνο ένα πρόσωπο. Περιτριγυρίζεται πάντα από άλλους τύπους».

-Αν η φαντασία σας είχε ένα παράθυρο και το ανοίγατε, ποιο τοπίο θα βλέπατε;

«Την ανάσα της ζωής».

- Τι ακούτε;

«Τη μουσική της εσωτερικότητας. Τη σιωπή της μουσικής και τη μουσική της σιωπής».

- Τελικά τι είναι οι φωνές της σιωπής;

«Οι μίμοι πρέπει να έχουν βιωμένη αντίληψη των κινήσεων η οποία ξεπερνώντας τους ψυχρούς μηχανισμούς που έχουν διδαχθεί θα μπορέσει να προσαρμοστεί και να εκφράσει τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες τους. Οι φωνές της σιωπής είναι η προέκταση των εσωτερικών μας φωνών. Αυτές κινητοποιούν τους "μαιάνδρους" του υποσυνειδήτου μας και δίνουν διαύγεια στη συνείδησή μας διότι ο μίμος πρέπει να είναι καθαρός, αναγνώσιμος, ελλειπτικός και ποιητικός, ακόμη και όταν αναζητεί την αφαίρεση. Πρέπει να τέρπεις με τη φόρμα και να αγγίζεις με τη χάρη και το περιεχόμενο. Θέλουμε με την τέχνη μας να διδάξουμε την αίσθηση της ταπεινότητας, να στρέψουμε το βλέμμα στο φυσικό σύμπαν της ύπαρξης μέσα σε έναν κόσμο τσακισμένο από τα πάθη και τη βία, ο οποίος όμως ακόμη αναζητεί το φως και τον έρωτα».

υγ .Το παράθυρο της φαντασίας βλέπει την "ανάσα της ζωής".Δεν είναι μοναδικό αυτό που είπε;

Κυριακή νωρίς το πρωί.....

σχεδόν αύπνη από πόνο στη μέση,(ψύξη μάλλον) κατέβηκα στο κάτω σπίτι για να μη κάνω θόρυβο, έφτιαξα καφέ να πάρω παυσίπονο. Ψηλαφιστά πάτησα το on στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω ποιός σταθμός ήταν... σας χαρίζω τα δυο πρώτα τραγούδια που άκουσα, μερικές εικόνες και την καλημέρα μου!

DUST IN THE WIND (Kansas)

I close my eyes, only for a moment, and the moment's gone
All my dreams, pass before my eyes, a curiosity
Dust in the wind, all they are is dust in the wind

Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do, crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind,
All we are is dust in the wind Don't hang on,
nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away, all your money won't another minute buy
Dust in the wind,
All we are is dust in the wind


Ι'VE BEEN WAITING (FOREIGNER)


So long
I've been looking too hard,
I've been waiting too long
Sometimes I don't know what I will find
I only know it's a matter of time
When you love someone
When you love someone
It feels so right,
so warm and true I need to know if you feel it too
Maybe I'm wrong Won't you tell me if I'm coming on too strong?
This heart of mine has been hurt before
This time I wanna be sure

I've been waiting for a girl like you
To come into my life
I've been waiting for a girl like you
A love that will survive
I've been waiting for someone new
To make me feel alive
Yeah, waiting for a girl like you
To come into my life
You're so good

When we make love it's understood
It's more than a touch or a word we say
Only in dreams could it be this way
When you love someoneYeah, really love someone
Now, I know it's right
From the moment I wake up till deep in the night
There's no where on earth that I'd rather be
Than holding you, tenderly

I've been waiting for a girl like you
To come into my life
I've been waiting for a girl like you
And a love that will survive
I've been waiting for someone new
To make me feel alive
Yeah, waiting for a girl like you
To come into my life

I've been waiting, waiting for you, oohOoh,
I've been waitingI've been waiting,
yeah I've been waiting for a girl like youI've been waiting
Won't you come into my life?My life?

Γιατί θέλω να πάω στη Σκωτία

Φθινοπώριασε γλυκά
εξω φυσαέι πολύ
και τα δένδρα άρχισαν να βάζουν τον χρυσαφένιο τους μανδύα.

Με μια μεγάλη κούπα ζεστή σοκολάτα (και μια σταγόνα Drambui για το άρωμα και το κρύο!), κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή για να ξεκινήσω αυτό το post.
Η τηλεόραση ανοιχτή στην ΕΤ1 στην αγαπημένη μου εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα»

Αφορμή για το σημερινό post στάθηκε μια στιχομυθία που είχα με την πολυταξιδεμένη Αγριοκερασοζουζούνα.

Η Σκωτία είναι από τις ευρωπαικές χώρες που θα ήθελα πολύ να πάω. Σύντομα κιόλας!

Στην Αγγλία έχω πάει πολλές φορές αλλά πάντα αισθανόμουν κάτι να με τραβάει προς τον βορρά. Ισως επειδή αυτή η χώρα κουβαλάει μια ιστορία πιο ιδιαίτερη από αυτή της Αγγλίας. Ισως επειδή τα τοπία είναι πραγματικά μοναδικά και γεμάτα μύθους. Οι προσπάθειες για ανεξαρτησία ( θα ήταν ίσως παράλτομο να πώ οτι έχει κάτι σπάρτιατικο αυτή η χώρα - σύμπτωση αυτή τη στιγμή στο «Μένουμε Ελλάδα» δείχνει μια διαδρομή στο φαράγγι του Ασωπού από το οποίο λέγεται οτι πέρασε ο Εφιάλτης τους Πέρσες), η κέλτικη κουλτούρα, ο ήχος της γκάιντας που μου φαίνεται οικείος, οι αποχρώσεις του σκωτζέζικου ταρτάν (το ύφασμα από το οποίο φτιάχνονται τα kilt), κάτι ανεξήγητο με τραβά προς τα εκεί.

Σας χαρίζω λοιπόν μερικές αγαπημένες εικόνες και κάποιες πληροφορίες για τη χώρα και τον πολιτισμό των κελτών.

Υγ. Νεταδελφή ελπίζω να σου άρεσε ο νεαρός
με το γαλάζιο ταρτάν.Οπως το ζήτησες!

Υγτο Braveheartαπό τις αγαπημένες μου ταινίες!

H Σκωτία χωρίζεται στις τις ορεινές περιοχές (Highlands), και στις πεδινές περιοχές (Lowlands). Αντίστοιχα, οι κάτοικοί της (που είναι κυρίως κελτικής προέλευσης) χωρίζονται σε ορεινούς (Highlanders) και πεδινούς (Lowlanders). Οι Highlanders είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους τους πιο γνήσιους Σκωτσέζους, ζούνε στα ορεινά, κυρίως στα βόρεια της χώρας, και στη γλώσσα τους θα βρει κανείς πάμπολλα ιδιωματικά στοιχεία, σίγουρα περισσότερα απ' ό,τι στην καθομιλουμένη των Lowlanders, των κατοίκων των πεδινών περιοχών κυρίως στο νότο της χώρας και των μεγαλύτερων πόλεων, του Εδιμβούργου και της Γλασκώβης που δέχθηκαν λόγω γεωγραφίας και γειτνίασης με την Αγγλία πιο εύκολα την αγγλική επιρροή.
Κάποιες φατρίες (clans)
Clan Cameron;Clan Campbel;lClan Lindsay;Clan MacGregor;Clan MacLeod;Clan Martin;Clan Moffat;Clan Murray;Clan Stirling;Clan Wallace


ΟΙ ΚΕΛΤΕΣ

Θεωρούνται θαρραλέοι και εξυμνούνται για τους αγώνες του ενάντια στην παντοδυναμία του ρωμαϊκού πολιτισμού, αποτελώντας πρότυπο για τους καταπιεσμένους λαούς. Και όχι μόνο. Στοιχεία της κελτικής μουσικής διασώζονται μέχρι τις μέρες μας στις ιρλανδικές μπαλάντες και σε ορισμένα ποπ τραγούδια. Ακόμα και το ιρλανδικό κοινωνικό σύστημα βασίστηκε στο κελτικό Εθιμικό Δίκαιο. Σε αντίθεση με τις πληροφορίες που έχουν διασωθεί από αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές πηγές, τα εκλεπτυσμένα κελτικά χειροτεχνήματα του 5ου αιώνα π.Χ. αποδεικνύουν ότι οι Κέλτες δεν ήταν και τόσο βάρβαροι όσο ήθελαν να τους παρουσιάζουν οι μεσογειακοί λαοί.

Η καταγωγή τους προέρχεται από ινδοευρωπαϊκά φύλα. Κάποιοι απ' αυτούς εγκαταστάθηκαν τη 2η χιλιετία π.Χ. στην περιοχή του άνω Δούναβη και στην Ανατολική Γαλλία. Μεταξύ του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ., κατά την εποχή του λεγόμενου "πολιτισμού του Χάλστατ", που πήρε το όνομά του από μια μικρή αυστριακή πόλη όπου ανακαλύφθηκε μια σημαντική νεκρόπολη, διέσχισαν το Ρήνο κι έφτασαν στην Κεντρική και Βόρεια Γαλλία καθώς και στο Βέλγιο. Ορμώμενοι από εκεί, εξαπλώθηκαν προς την Ισπανία, τη Βορειοδυτική Ιταλία και τα βρετανικά νησιά

Στη βάση της κελτικής κοινωνίας δέσποζε η φυλή (tuath), που αποτελούνταν από οικογένειες. Κάθε tuath διοικούνταν από ένα βασιλιά ο οποίος εκλεγόταν από τους πολεμιστές. Η παρουσία του ήταν εγγύηση για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπινων και των φυσικών δυνάμεων, ως εκ τούτου έπρεπε να είναι άξιος και χαρισματικός.

Η κελτική οικονομία στηριζόταν στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Τα χοιρομέρια, φημισμένα σε όλο τον αρχαίο κόσμο, συνόδευαν τους νεκρούς ακόμα και στον τάφο, καθώς οι Κέλτες πίστευαν στη μεταθανάτια ζωή. Αντίθετα, δεν έτρωγαν πουλιά, τα οποία θεωρούσαν ιερούς μεσάζοντες μεταξύ Ουρανού και Γης

Η κελτική οικογένεια ήταν πατριαρχική, ωστόσο η κοινωνία δεν ήταν ανδροκρατούμενη. Ακόμα και μετά το γάμο η γυναίκα διαχειριζόταν τα "κεφάλαια", τις κεφαλές των ζώων του κοπαδιού της.

H τυπική κελτική ενδυμασία ήταν φανταχτερή και πολύχρωμη. Από τότε χρησιμοποιούσαν το είδος υφάσματος που σήμερα οι Σκοτσέζοι αποκαλούν "τάρταν".

(πηγες wikipedia, focusmag)

FLAMENCO ΕΚΣΤΑΣΗ

Kορμί που ερμηνεύει απόψε τον ήχο
μέλη ρυθμικά που γητεύουν τον μύθο
Αυτόν που γράφεται μέσα απ’ τις χορδές
Εικόνες πόθου, φωνή απ’ το χτες

Τσιγγάνα καρδιά με φωνάζεις εσύ
Θάλασσα μονάχη χωρίς κανένα νησί
Κρασί γλυκό κερνώ δως μου το χέρι
Χορό φωτιάς ξεκινώ μαζί μ’ένα αστέρι

Χάδια γλυκά των φιλιών μου ο κλέφτης
Μην νικήσει απόψε ο χρόνος ο ψεύτης
Τη μέση μου πιάσε στο φλαμένκο να μπούμε
Ερωτά μου τραγούδι γλυκό έλα να πούμε.

Το Flamenco ενσωματώνει μια σύνθετη μουσική και πολιτιστική παράδοση. Αν και θεωρείται μέρος του πολιτισμού της Ισπανίας γενικά, το Flamenco προέρχεται πραγματικά από μια περιοχή της Ισπανίας - την Ανδαλουσία.

Οι ρίζες flamenco δεν είναι ακριβώς γνωστές, αλλά γενικά αναγνωρίζεται ότι το flamenco ώς ύφος χορού αυξήθηκε από την μοναδική αλληλεπίδραση διάφορων ισλαμικών Ισπανικών και πολιτισμών τσιγγάνων που εγκαταστάθηκαν στην Ανδαλουσία

Το Flamenco ως χορός αναπήδησε από τα χαμηλότερα επίπεδα ανδαλουσιακής κοινωνίας, και στερήθηκε έτσι το γόητρο των μορφών τέχνης μεταξύ των μέσων και υψηλότερων κατηγοριών. Πολλά από τα τραγούδια flamenco απεικονίζουν ακόμα το πνεύμα της απογοήτευσης, της προσπάθειας, της ελπίδας, και της υπερηφάνειας των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της περιόδου της δίωξης. (1492).

Με την την άφιξη των Τσιγγάνων στο ισπανικό χώμα τον 15ο αιώνα, οι τσιγγάνοι έζησαν στις κοινότητες με τις διάφορες ομάδες ανθρώπων που είχαν εγκατασταθεί ήδη σε αυτό που είναι τώρα η περιοχή Ανδαλουσίας. Διάφορες ομάδες ανθρώπων της μουσουλμανικής πίστης που είχαν προέλθει από τα διάφορα μέρη και της βόρειας Αφρικής κατοικούσαν στην περιοχή. Αυτές οι ομάδες είχαν φέρει επίσης τον πλούτο της τέχνης του πολιτισμού τους .

To Flamenco είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα του της απλότητας των τσιγγάνων. , Σε εκείνους τους χρόνους, το Flamenco ασκήθηκε με μόνο τρία στοιχεία, το σώμα για το χορό, τη φωνή για το τραγούδι, και το χτύπημα των χεριών για το ρυθμό. Αυτή η πολύ απλή και καθαρή μορφή Flamenco καλείται «seco palo», το οποίο είναι μεταφρασμένο για να σημάνει, Flamenco, «από μόνο του».

Γενικά, αποτελείται από τρία καλλιτεχνικά στοιχεία: το τραγούδι (cante), ο χορός (baile) και η κιθάρα (guitarra). Επιπλέον, υπάρχουν συχνά μέλη ενός Flamenco παιχνιδιού «palmas» ομάδας ή του χτυπήματος(χέρι). Ο χορευτής ερμηνεύει τις λέξεις και τη συγκίνηση του τραγουδιστή μέσω των μετακινήσεών του/της, οι οποίες περιλαμβάνουν το κρουστικό βήμα και τις περίπλοκες μετακινήσεις χεριών, μπράτσων και σωμάτων. Ο κιθαρίστας παρέχει το συμπλήρωμα στον τραγουδιστή και το χορευτή, που τονίζει τις φωνητικές γραμμές και τις μελωδίες.

(πηγή stepdance, πίνακας του Fabian Perez)

Granada tierra soñada por mi......

Η νεταδερφή μου ΑγριοΚερασοζουζούνα με κάλεσε σε blogoπαίχνιδο που αφορά τη σύγκριση μεταξύ Zorro και Don Diego.

Ο ένας αντανάκλαση του άλλου, άρα για μένα το ίδιο πρόσωπο με δύο όψεις και πολύ μ’αρέσει αυτό.Μόνο στη προκειμένη περίπτωση όμως γιατί απεχθάνομαι τη διπροσωπία. Την ημέρα ο καλός σύζυγος, ο αφοσιωμένος οικογενειάρχης που έχει γνώση όμως του ανθρώπινου πόνου γι’αυτό και τη νύχτα πολεμάει το άδικο για να βρουν κάποιοι άλλοι το δίκιο τους. Θα μου πείτε βέβαια γιατί δεν το κάνει τη μέρα και κρύβεται πίσω από μια μάσκα; Σωστό και συμφωνώ. Αν όμως θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία για να μπορεί να μαθαίνει και να κινείται ελεύθερα χωρίς επιπλέον να βάζει σε κίνδυνο και την οικογένειά του; Ίσως επίσης επειδή οι φτωχοί και καταφρονημένοι έχουν ανάγκη από έναν ήρωα που να εμφανίζεται εντυπωσιακά την κατάλληλη στιγμή. Ενισχύεται ο ρομαντισμός και το όνειρο έτσι και εκτός από τα υλικά αγαθά, έχει και η ψυχή ανάγκη από τροφή. Βέβαια ίσως αν υπήρχαν έντιμοι πολιτικοί να μην ήταν αναγκαία η επέμβαση του μασκοφόρου αλλά…

Νομίζω λοιπόν ότι κάθε γυναίκα θα ήθελα το πλήρες πακέτο. Και τη σιγουριά και τη περιπέτεια!Aπαραίτητα συστατικά και τα δυο. Και ξεκούραστο βαλσάκι και φλογερό tango!!!!

Για την ιστορία πάντως πρώτος έγραψε για τον ήρωα ο Johnston McCulley το 1919 το “ The Curse of Capistrano”, φυσικά δεν φανταζόταν την επιτυχία που θα είχε ο ήρωάς του μετά. Πιθανή επιρροή από τον Μεξικάνο Ρομπέν των δασών της εποχής Joaquin Marietta.

υ.γ Αλλού με ταξίδεψε το παρόν και έχω όρεξηα για ισπανική κουζίνα και sangria. Πάω supermarket!

Σας χαρίζω ένα από τα αγαπημένα μου ισπανικά τραγούδια από τον υπέροχο Luciano Pavaroti (αν και γενικά προτιμώ Placido Domingo) Σας μεταφράζω την αγαπημένη μου στροφή.

Granada tierra soñada por mi

mi cantar se vuelve gitano

cuando es para ti.

Mi cantar hecho de fantasía

mi cantar flor de melancolía

que yo te vengo a dar

Granada tierra ensangrentada

en tardes de toros

Mujer que conserva el embrujode los ojos moros.

de sueño rebelde y gitanocubierto

de floresy beso tu boca de grana

jugosa manzanaque me habla de amores

Γρανάδα γη καλυμμένη το βράδυ
με των ταύρων το αίμα
γυναίκα που διατηρείς τη μαγεία
των Μαυριτανικών ματιών

το επαναστατικό και τσιγγάνικο όνειρό σου
με λουλούδια καλυμμένο

φιλώ το στόμα από σπόρους
μήλο όλο χυμούς
Που μου μιλά για αγάπη

Granada manola cantada

en coplas preciosas

no tengo otra cosa que darte

que un ramo de rosas

De rosas de suave fragancia

que le dieran marco

a la Virgen morena.

Granada tu tierra esta llena

de lindas mujeres de sangre y de sol.

De rosas de suave fragancia

que le dieran marco

a la Virgen morena.

Granada

tu tierra esta llenade lindas mujeres de sangre y de sol.

Ο Τρύγος

Το τέλος του Σεπτέμβρη μ’αρέσει πολύ. Ξεκινάει ο τρύγος, και επειδή έχω την τύχη να μένω στα Μεσόγεια, ο αέρας είναι μεθυστικός. Ειδικά νωρίς το πρωί όταν φεύγω και αργά το βράδυ όταν επιστρέφω. Η θερμοκρασία είναι χαμηλή και η υγρασία που υπάρχει, σαν να «σηκώνουν» ψηλά από τα τρυγημένα αμπέλια το άρωμα και να μεθούν όλη τη περιοχή. Μικρή στα Χανιά είχα την ευκαιρία να τρυγήσω και εγώ. Παρακαλούσα να μου δώσουν μεγαλύτερο κοφινάκι γιατί το γέμιζα γρήγορα! Αξέχαστα επίσης θα μου μείνουν τα γλέντια κάτω από τις ελιές όταν σταματάγαμε λίγο το μεσημέρι από τον τρύγο για ξεκούραση……

« Χάντρες χρυσές και ρόδινες στο χώμα απλωμένες
Στάλες γλυκές με άρωμα απ’τη καρδιά βγαλμένες

Δάχτυλα με αγάπη χάιδεψαν του Διόνυσου την Κόρη
Και τους καρπούς της μάζεψαν στο πατητήρι βαλαν πλώρη

Οίνος γλυκός γεννήθηκε από το σφιχταγκάλιασμά τους
Με αρώματα μεθυστικά να ευφράνει τη καρδιά τους»

Οι γεωργοί το μήνα Σεπτέμβριο τον λένε Τρυγητή ή Τρυγομήνα. Ο τρύγος είναι μια από τις πιο δύσκολες και κουραστικές γεωργικές εργασίες, όπως δηλώνει και η φράση «τρύγος, θέρος, πόλεμος», ώστε συχνά γίνεται με τη αλληλοβοήθεια των κατοίκων γειτονικών χωριών περιοχών. H συγκομιδή των σταφυλιών κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και η συγκέντρωσή τους στο πατητήρι, για να γίνουν κρασί από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα έχει γιορταστικό χαρακτήρα –μοιάζει με πανηγύρι.

«Στο κρασί η αλήθεια» [in vino veritas] έλεγαν οι Ρωμαίοι.

Οι Χιώτες ήταν οι καλύτεροι αμπελουργοί της αρχαιότητας μια και σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία τους δίδαξε την καλλιέργεια της αμπέλου πρώτος στην Ελλάδα ο Διόνυσος με το γιο του τον Οινοπίωνα. 'Άλλη εκδοχή είναι αυτή που θέλει την εισαγωγή του κρασιού στη χώρα μας από την ξηρά και μάλιστα από τη Θράκη, άλλη, από τη θάλασσα και συγκεκριμένα ή από την Κρήτη ή από τα Μικρασιατικά παράλια με πρώτους εισαγωγείς τους Πελασγούς. Η ονομασία κρασί προέρχεται από τη λέξη κράσις, δηλαδή ανάμειξη. Οι αρχαίοι έπιναν το κρασί τους «νερωμένο» και όχι μόνο με φυσικό νερό αλλά και με θαλασσινό νερό κι έφτιαχναν το «θαλασσίτη οίνο».

Αυτό τον « Θαλασσίτη οίνο» αγάπησα και εγώ και βαφτίστηκα …… Θαλασσινή!

Ανάρτηση Τεστ!

Πάει o blogger τρελάθηκε εντελώς! Και φωτογραφίες μου έφαγε, και τη διάταξη χάλασε και τα σχόλιά σας δεν εμφανίζει!

Γι'αυτό ανεβάζω μια νέα ανάρτηση μπας και....

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σας. Ευχομαι οτι καλύτερο στον καθένα ξεχωριστά και σ'αυτούς που αγαπάτε!

Ελπίζω το πρόβλημα να φτιαχτεί γρήγορα.
Αλλιώς υπάρχει και το mail!!

Μια όμορφη νύχτα να έχετε!

Πάμε ένα μικρό ταξιδάκι πίσω στο χρόνο;

<(χτύπησε ο δαίμονας τοu blogger!!!! Μια φωτογραφία πήγα να προσθέσω και χάθηκαν 3 αλλά το πιο σημαντικό εξαφανίστηκαν τα σχόλιά σας με τις όμορφες ευχές από το πρωί)

Η βαρκούλα μου είναι έτοιμη προς αναχώρηση.

Τι περιμένετε, ανεβείτε!

Οταν ήμουνα μικρούλα μου άρεσε να βλέπω
« Μάγια η Μέλισσα»,Στρουμφάκια»,

«Νιλς Χόλγκερσον» και φυσικά «Κάντι Κάντι».

(Αχ αυτός ο Τερρυ τι μας είχε κάνει!).

Μου άρεσε και η « Οδύσσεια» με το ρομποτάκι Νονο.

Μα πιο πολύ απ’όλα μου άρεσε να ταξιδεύω με τον « Παραμυθά»

Διάβαζα με μανία « Κλασσικα εικονογραφημένα», « Τιραμόλα» και « Βαβούρα»
Αργότερα και « Μανίνα» φυσικά.

Στην τηλεόραση ταξίδεψα με την « Αστροφεγγιά» και « Το μινόρε της Αυγής».

Λάτρεψα τους μεζέδες που έφτιαχνε η « Λωξάντρα», τη διαδρομή της «Μαντάμ Σουσού» από τον Βύθουλα στο Κολωνάκι και τη ρομαντική ιστορία αγάπης στην « Κυρία Ντορεμί».

Μερικές φορές έβλεπα και τον «Συμβολαιογράφο» και πρόλαβα ευτυχώς και το « Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Μετά ήρθε η σειρά της οικογένειας Carrington-Colby από τη «Δυναστεία» αλλά και το Dallas.

Aργότερα μπήκα στο ρυθμό του

« Fame» και...
I wanna live forever, I wanna learn how to fly”.
Μετά δεν έχανα επεισόδιο από το «Μoonlighting».

Oύτε βέβαια από«Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας».
έκαψε καρδιές Richard Chamberlaine λλά εμένα μου άρεσε και πιο πριν αν έπαιζε στο γιαπωνέζικο “ Shogun”.


Γέλαγα πολύ με τους “Dukes of Hazard” και τον «Benny Hill» αν και ήταν αρκετά χοντροκωμένος ο τελευταίος. Σαν σειρά μου άρεσε πολύ και το M.A.S.H .


Τα ταξίδια του Cousteau με το πλοίο του την Καλυψώ ήταν αξεπέραστα. Ως Θαλασσινή ήταν επιβεβλημένα να τα βλέπω! Από μουσικές εκπομπές το « Μουσικό Καλειδοσκόπιο» .

Πρώτα παιδικά πάρτι χορεύαμε με το « Big in Japan» και «Stay the night». Ερωτευτήκαμε με το “ First time” και το “ Hold me now”. Aναστενάξαμε με την ερωτική σκηνή στο Τοp Gun συνοδευόμενη από το μοναδικό “ Take my breath away”.

Aν αναρωτιέστε ακόμα προς τι αυτή η αναδρομή στο παρελθόν , είναι επειδή ενας ακόμα χρόνος προστέθηκε στην πλατούλα μου σήμερα 17.9.07. (βέβαια το post ανέβηκε νωρίτερα γιατί αύριο δεν θα προλαβαίνω)

Κερνώ γλυκό, καλιτσούνια, ρακί
και μια αγκαλιά για τον καθένα από εσάς!

Αδελφές Ψυχές

-Τι κοιτάς;
-Τη Σελήνη. Με μπερδεύει. Δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι η αντανάκλασή της στη Θάλασσα ή το χαμόγελο της Θάλασσας που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της Σελήνης.
-Μα είναι αδελφές δεν το ξέρεις; Όταν είναι καλά η μια, χαμογελά η άλλη. Όταν είναι ταραγμένη η μία δακρύζει η άλλη. Σαν σταλαγματιά πέφτει το δάκρυ της στην αγκαλιά της Θάλασσας να της δροσίσει τον πόνο. Μια ισορροπία προσπαθούν να κρατήσουν για χάρη μας.
-Δεν το ξερα. Εσύ πως από εδώ σήμερα; Νωρίς σχόλασες.
-Ναι, δεν ήθελα να πάω ακόμα σπίτι. Να σκεφτώ ήθελα λίγο. Να ηρεμήσω. Πολύ δουλειά σήμερα. Φωνές, τηλέφωνα, φασαρία. Τους παράτησα όλους και ήρθα.
-Στο σωστό σημείο ήρθες. Άπλωσε το βλέμμα σου στις δυο αδερφές και θα ηρεμήσεις.
-Να ηρεμήσω….. δεν ξέρω αν θέλω κιόλας.
-Τώρα εσύ με μπερδεύεις . Πριν δεν έλεγες ότι είχες μια δύσκολη μέρα και ήθελες λίγη ηρεμία;
-Από τη μέρα θέλω να ηρεμήσω, η νύχτα όμως είναι κάτι άλλο. Οι σκέψεις που έρχονται τη μέρα είναι πιο γήινες, ενώ αυτές που έρχονται τη νύχτα είναι ταξιδιάρικες. Αυτές, θέλω να τις κρατήσω.
-Μάλιστα, και που σε πάνε δηλαδή αυτές οι ανήσυχες σκέψεις;
-Παντού, όπου δεν μπορώ να πάω τη μέρα. Και το έχω ανάγκη αυτό. Να φύγω, να χαθώ στο συναίσθημα το άγνωστο, να φτάσω μακριά μέχρι το φεγγάρι.
-Ωραία, είσαι για μια βραδινή βουτιά; Πάμε να κολυμπήσουμε μέχρι εκεί που η μια αδελφή συναντά την άλλη και να φτάσουμε μαζί στο φεγγάρι;

Πίνακας " Pleine Lune" , Diane Tremblay

Βραζιλία 17 χρόνια πρίν

Iούνιος 1990

Επιτέλους το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι! Όταν μου ανακοίνωσε η μητέρα μου ότι εκείνη τη χρονιά δεν θα κατεβαίναμε Χανιά, ήταν από τις λίγες φορές που δεν γκρίνιαξα. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Απίστευτο μου φαινόταν ότι θα πηγαίναμε να δούμε την αδελφή της μητέρας μου στη Βραζιλία….

Ταξίδι ζωής για μένα. 16 χρονών και θα πήγαινα στην άλλη άκρη του κόσμου. Να γνωρίσω τα ξαδέρφια που μόνο από φωτογραφίες είχα δει, να δω που έζησαν και δούλεψαν οι γονείς μου για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ταξίδι ζωής και για τη μητέρα μου που δεν είχε επιστρέψει από τη δεκαετία του ΄60.

Η προετοιμασία ξεκίνησε 1-2 μήνες πριν. Μαθήματα πορτογαλικών για να μπορέσω να μιλήσω με τα ξαδέλφια μου τα οποία μιλούσαν (και μιλάνε) ελάχιστα ελληνικά. Ευτυχώς η γαλλική μου παιδεία (!) με βοήθησε σε αυτό.

Μείναμε συνολικά 25 μέρες εκ των οποίων οι 18 στο Sao Paοlo, 5 στο Rio και 2 στο Iguassu στα σύνορα με τη Παραγουάη προκειμένου να δούμε τους περίφημους καταρράκτες.

Δεν ξέρω πραγματικά τι να σας πρωτοπεριγράψω.

Το Sao Paolo είναι μια απίστευτα μεγάλη πόλη. Χαώδης με όλη τη σημασία της λέξης. Με κάποια ωραία σημεία που χανόντουσαν όμως ανάμεσα στα πανύψηλα κτίρια. Μια ανασφάλεια στο δρόμο καθώς οι τσαντάκηδες χτυπάνε σε ανύποπτη στιγμή. Εννοείται ότι δεν φορούσαμε ρολόγια και κοσμήματα στο χέρι! Τον ξάδερφό μου τον είχα σταματήσει πριν από μερικά χρόνια και τον αναγκάσανε να τους δώσει τα αθλητικά παπούτσια!

Η χώρα παρόλο που είναι εξαιρετικά πλούσια σε πρώτες ύλες, έχει πέσει θύμα κακοδιαχείρισης χρόνια τώρα. Η μια κυβέρνηση μετά την άλλη απομυζούσε και κατέστρεφε. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι μεγάλες αντιθέσεις στην κοινωνία. Μια υπερπολυτελής βίλα και στη μάντρα κολλητά χτισμένο ένα τενεκεδόσπιτο, μια Favela.

Εν απόγευμα που κάναμε βόλτα σε ένα προάστιο, μου κίνησαν τη περιέργεια κάποια ανοίγματα σε μάντρες. Φανταστείτε ότι στο σημείο που ακουμπάει η μάντρα στο πεζοδρόμιο έλλειπαν μερικά τούβλα ας πούμε έτσι ώστε να σχηματιστεί μια πολύ μικρή καμάρα. Ρωτάω λοιπόν την ξαδέλφη μου: « Χριστίνα γιατί όλες οι μάντρες έχουν αυτά τα κενά; «Τα παιδιά βγάζουν τα κάτω τούβλα για να μπορέσουν να χωθούν και να κοιμηθούν το βράδυ» ……..

Εικόνες που έμειναν χαραγμένες στο μυαλό και στη ψυχή μου μέχρι σήμερα. Στο Ρίο πέρα από τα γνωστά αξιοθέατα, πλησιάσαμε και μια περιοχή με φαβέλες. Δεν υπάρχουν λόγια ειλικρινά….

Εν ολίγοις η Βραζιλία είναι μια χώρα έντονων αντιθέσεων. Με τοπία πραγματικά μοναδικά, με ανθρώπους επίσης μοναδικούς. Με άρωμα και χρώμα. Με ήχους και γεύσεις ξεχωριστές. Με πόνο πολύ όμως. Στο μέγιστο βαθμό που μπορείτε να φανταστείτε.