Μου είπες....

Μου είπες ότι θέλεις να ζήσουμε μαζί. Σε ρώτησα που.
Εδώ στη στεριά, είπες. Σε ρώτησα πως είναι η ζωή στη στεριά.
Όμορφη, απάντησες.

Σε πίστεψα.

Ξεκίνησα να αναδύομαι, αποχαιρέτισα τον δικό μου κόσμο. Κολύμπησα μακριά για να ζήσω στη « δικιά σου θάλασσα» έτσι έλεγες της στεριά σου.

Μου έλεγες ότι είναι γεμάτη χρώματα και ότι θα φτιάξουμε το σπίτι μας στο δάσος.Το δάσος σε ρώτησα, Τι είναι αυτό;

Το δάσος είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου. Δεν έχουμε κοράλλια, όμως έχουμε όμορφα δένδρα, δεν έχουμε θαλάσσιες ανεμώνες αλλά τις γήινες.

Και νερό, σε ρώτησα γεμάτη αγωνία; Έχουμε νερό;

Καρδιά μου νερό έχουμε όσο θέλεις. Είπες.......

Έφτασα. Σε περιμένω.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω, που είσαι;
Περπατώ για πρώτη φορά στην άμμο και με αφήνεις μόνη; Καίγομαι.

Συνεχίζω να περπατώ στη δική σου θάλασσα. Δεν έχω μάθει, συγχώρεσέ με.
Σε βλέπω.
Που είναι τα δένδρα, η γήινη ανεμώνη, το νερό;

Με κοίταξες με οίκτο .Δεν υπήρξαν ποτέ.
Σε άφησα να εγκαταλείψεις τον κόσμο σου για τον δικό μου. Σε άφησα να με πιστέψεις, να με ακολουθήσεις. Κουτή γοργόνα! Είπες γελώντας.
Τη θέση σου ήθελα. Τον δικό σου κόσμο, τη δροσιά που δεν έχω. Την ησυχία της απόλυτης αβύσσου ....
Και για να γίνει αυτό έπρεπε να ανταλλάξουμε ζωή, μοίρα....
Στέρεψε η ζωή εδώ και όταν γεύτηκα τη δική σου, σαν να ξεδίψασα λίγο.


Και εκείνο το φιλί;
Εκείνο το φιλί ήταν που μου έδωσε ζωή.

Μα είπες ότι μ’αγαπάς;
Είπα.


Αόριστος του ψεύδους.