Ονειροδότης Ηλιος

-Πάω να ρίξω λίγο νερό, να φύγει η άμμος.
-Μην πας.... θα σου στάξω εγώ λίγο. Μ’αρέσουν τα σχέδια που αφήνει στο κορμί σου.
-Σχέδια; Με τι μοιάζουν;
-Ανάλογα .... να αυτό εδώ στον δεξί σου ώμο μοιάζει με φεγγάρι ολόγιομο, εδώ στη μέση ένας γλάρος ανοίγει τα φτερά του , σαν να θέλει να σε αγκαλιάσει ολόκληρη.
-Δροσερό είναι το νερό της λίμνης, ρίξε μου κι άλλο, σιγά σιγά. Δροσερά και τα λόγια σου. Πες μου τι άλλο βλέπεις, θέλω να μάθω. Να καταλάβω.
-Νομίζω ότι εδώ στη γάμπα σου σχηματίζονται μερικά νησιά. Να αυτό εδώ είναι το μεγαλύτερο. Νομίζω ότι έχει και μια μικρή σπηλιά.
-Και ποιος ζει στη σπηλιά;
-Εμείς κατοικούμε εκεί. Χρόνια τώρα. Στην αγκαλιά της σμαραγδένιας λίμνης. Μακριά από όλους και από όλα.
-Ωραίο όνειρο αυτό. Μακάρι να ήταν αληθινό.

-Και ποιος σου είπε οτι δεν μπορεί να γίνει. Απόδειξη οτι είμαστε εδώ τώρα. Εγώ και εσύ. Όλα είναι δυνατά αν η καρδιά προστάξει το μυαλό. Σαν το μενεξεδί λουλούδι που φυτρώνει σ’εκείνο το βράχο. Η θέλησή του για ζωή προκάλεσε σχισμή και ο σπόρος αναπτύχθηκε σιγά σιγά χάρη στις δροσοσταλίδες της λίμνης. Μα τι βλέπω κλαις;
-Όχι καρδιά μου, οι δροσοσταλίδες από την λίμνη είναι. Έφτασαν και σε μένα . Να με ποτίσουν όνειρα, ν’ανθίσω και εγώ. Μην μ’αφήσεις.
-Όχι μενεξεδένια μου. Δεν θα σ’αφήσω. Ήλιος θα γίνω για ν’ανθίσει το όνειρό σου πιο γρήγορα.