ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΒΑΡΚΟΥΛΑ ......

ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΝΗΣΙ!

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΑ ΣΤΗ WORDPRESS ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΊΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙ.....

http://thalassinimatia.wordpress.com

με λίγο διαφορετικό όνομα γιατί δεν γινόταν αλλιώς...... αλλά πάντα θαλασσοκρατούμενη!

Σας φιλώ!

"Το Πέτρινο Καράβι"

Σαν μαγνήτης το χέρι μου αγγίζει τα ενετικά τείχη
Και ήχους αλλοτινούς ακούω.
Μυρίζει μπαρούτι και αγιόκλημα.
Κάθε στροφή και μια εκκλησιά
Λαβύρινθος.
Η ιστορία γραμμένη σε κάθε πέτρα
σε κάθε αψίδα και πως να ξεφύγεις
Αδύνατον.

Πίσω ο Βράχος, εμπρός η Γαλάζια.
Από το Πέτρινο Καράβι του ποιητή της Ρωμιοσύνης
να κατέβεις δεν μπορείς.
Είναι μια «μόνο η έμβαση»

Μονεμβάσια, Μονεμβασιά, Malvasia, Malmsey
............................
Με διάθεση ολίγον ποιητική σας ταξιδεύω σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου προορισμούς. Ψιχαλίζει.Και όταν πήγα για πρώτη φορά ψιχάλιζε πάλι. Και μ'αρεσε πολύ γιατί βροχή σαν να ξέθαψε αρώματα. Και μια και τα προηγούμενα post ήταν αρωματικά, είπα να το συνεχίσω με άρωμα ελλάδας. Με άρωμα ιστορίας. Χρώματα και αρώματα.

Οταν πέφτουν οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου πάνω στο κάστρο,νομίζεις οτι τα χρώματα είναι αυτά που ζωγραφίζουν μενέξεδένιες και ρόδινες κορδέλλες στον ουρανό.

Οι κόκκινες, οι πράσινές οι καφετιές οι χάνδρες....

Χάνδρες σοκολατένιες όχι από ημιπολύτιμους λίθους αλλά από καφέ.
Έβγαλαν όμως το ρόδινο φουστάνι και αποκάλυψαν ένα λαμπερό πράσινο σώμα. Το οποίο όμως δεν έμελε να χαρούν και πολύ. Γιατί εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές τώρα, θέλεις να τις γευτείς στο φλιτζάνι σου ολίγον επεξεργασμένες και με μια κουταλιά ζάχαρη, με λίγο γάλα ίσως.

Έτσι λοιπόν για μένα και για σένα ξεκινούν το ταξίδι τους.
Κάθε κόκκος γεννιέται μέσα σε ένα λαμπερό κόκκινο άνθος καφέ. Για την προετοιμασία καβουρδίσματος αυτών των πράσινων κόκκων που μοιάζουν με μικρά βότσαλα οι πράσινοι κόκκοι καφέ θερμαίνονται σε ένα μεγάλο περιστρεφόμενο βαρέλι και η μεταμόρφωσή τους αρχίζει. Οι κόκκοι αρχίζουν να κιτρινίζουν. Ύστερα από 8 λεπτά ακούγεται το πρώτο “σκάσιμο”. Οι κόκκοι αρχίζουν να σκάνε καθώς αυξάνεται το μέγεθός τους. Τώρα το χρώμα τους είναι καφέ ανοικτό. Μετά από 10-11 λεπτά καβουρδίσματος, οι κόκκοι έχουν αποκτήσει ένα ακόμα πιο σκούρο καφέ χρώμα. Κάπου μεταξύ το 11ο και το 15ο λεπτό ( εξαρτάται από το είδος του καφέ) οι κόκκοι έχουν φτάσει στο ιδανικό σημείο όπου όλες οι γευστικές του ιδιότητες έχουν ισορροπήσει. Το δεύτερο “σκάσιμο” σηματοδοτεί ότι ο καφές είναι σχεδόν έτοιμος.
Η στιγμή που ο καφές μεταφέρεται στον δίσκο ψύξης είναι πραγματικά μοναδική. Το άρωμα του φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ γεμίζει τον αέρα μαζί με τον ήχο από “τα χειροκροτήματα” που δημιουργούν οι κόκκοι καθώς “σκάνε” για δεύτερη και τελευταία φορά.

Άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ, άρωμα ψημένου καφέ με δυο φουσκάλες να σου χαμογελούν. Και άμα είναι και ψημένος στη χόβολη σε κανένα παραδοσιακό καφενεδάκι ακόμα καλύτερα. Στην πλατεία του χωριού με τον παππού να διηγείται ιστορίες από χρόνους περασμένους. Να και το δροσερό νερό από τη πηγή, να και ένα λουκουμάκι για γλυκάδα, και τα παιδιά να παίζουν στην πλατεία με φόντο πράσινο βαθύ…..

Απλά καθημερινά και αγαπημένα.

Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να νοιώσει πραγματικά ευτυχισμένος

(To τραγούδι του Πουλόπουλου "Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου" μπορεί να μην έχει σχέση με τα παραπάνω, απλά είναι ένα από τα αγαπημένα και επειδή δεν μεθάμε μόνο με αλκοόλ,αλλά με το άρωμα ενός καφέ, ενός φιλιού κ.α σας το αφιερώνω....)

Δύο κούπες διεκδικούν.....

(Αποδεχόμενη το blogoπαίχνιδο της αγαπημένης μου Αγριοκερασοζουζούνας,

σας παρουσιάζω τις αγαπημένες μου κούπες μέσα από ένα παραμύθι!)

-Σσσσς ..... ήρθε ετοιμάσου.
-Νευριασμένη τη βλέπω, είδες πως πέταξε κάτω τη τσάντα μόλις μπήκε;
-Ποιος ξέρει τι έγινε πάλι στο γραφείο.... σσσς έρχεται προς το ντουλάπι. Πάω στοίχημα ότι θα διαλέξει εσένα απόψε. Δεν νομίζω να είμαι και τέταρτη μέρα τυχερή, άντε ποιος τη χάρη σου νεαρέ!
- Μπα, εμένα με έχει για ποιο ιδιαίτερες στιγμές...
- Μμμ τις μας λες; Και τι ιδιαίτερες στιγμές παρακαλώ έχεις εσύ με τη κυρά μας, μπορώ να μάθω;
-Τι συμβαίνει ζηλεύουμε;
- Όχι απλά αναρωτιέμαι... από το ίδιο υλικό είμαστε, τα ίδια καθήκοντα έχουμε. Μόνο στο σχέδιο διαφέρουμε. Εγώ το φόρεμά μου το ρόδινο το φορώ εσύ πάλι είσαι γυμνός.
- Μμμμ, μ’αρέσει αυτό και αρέσει και στη κυρά μου..... μπορεί να ζωγραφίσει πάνω μου ότι θέλει. Θυμάμαι τη τελευταία μας φορά σαν τώρα....
-« Η τελευταία σας φορά..» καλέ πως μιλάς έτσι;Και τι έγινε παρακαλώ τότε;
-Τότε λοιπόν, αφού θες να μάθεις, έφτιαξε ένα διπλό ελληνικό , γλυκό με μια στάλα γάλα. Τον κράτησα ζεστό πολύ ώρα για εκείνη. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή η πορσελάνη μου είναι σαφώς καλύτερη από τη δική σου ή επειδή με έσφιγγε δυνατά με τα δυο της χέρια. Και μετά....
-Και μετά .....πες μου παιδί μου και μας έχεις ξελιγώσει!
- Μετά ήρθε η πρώτη γουλιά. Μια μικρή δοκιμή πρώτα για να ελέγξει τη γεύση, άγγιξε φευγαλέα την άκρη μου. Ο καφές ήταν όπως πρέπει. Η δεύτερη γουλιά μου άφησε σημάδι ρόδινο. Και εγώ παρακαλούσα να μην τελειώσει αυτός ο καφές, Πιθάρι των Δαναΐδων να γίνω, να πίνει και να ξαναγεμίζει πάλι. Και το αποτύπωμα των χειλιών της να σκουραίνει.
-Λευκέ μου Ιππότη εσύ! Ζήλεψα τώρα.....
-Ροδένια μου, οτι και να διαλέξει πάντως , εσύ είσαι το άλλο μου μισό. Στέκεις δίπλα μου ώρες ατελείωτες και αντανακλάς ζεστασιά. Και έτσι όπως είμαι γυμνός όπως λες, σε έχω ανάγκη! Δεν θέλω να σερβίρω καφέ σήμερα. Μαζί σου θα κάτσω στο ντουλάπι!

Μια χαραμάδα φως

(Το παρακάτω παραμύθι είναι αφιερωμένο στη φίλη & blogger Ηλιαχτίδα που έχει σήμερα 17 Οκτώβρη τα γεννέθλιά της! Χρόνια πολλά Μαράκι, να'σαι πάντα γερή, δυνατή και να μας ταξιδεύεις!)

-Νοκ Νοκ
-Ποιος είναι;
-Εγώ, άσε με να μπω.
-Πάλι, εσύ..... δεν σου είπε ότι δεν μπορείς να μπεις εδώ, φύγε γρήγορα πριν σε δουν.
-Μα θέλω να γίνω φίλη σου, θα σου φέρω χρώματα, θα φωτίσω τον κόσμο σου.
-Η μεγάλη μου αδελφή δεν αφήνει κανένα. Δεν έχουμε λέει ανάγκη από φίλους.
-Θα πρέπει να νιώθει πολύ μόνη η αδελφούλα σου, και δική της φίλη μπορώ να γίνω, πως τη λένε;
-Μοναξιά. Δεν αφήνει κανένα αυτή. Είχε όμως παλιά μια φιλενάδα. Αχώριστες ήταν από το πρωί ως το βράδυ, μαζί στις ακρογιαλιές, μαζί στις βεγγέρες, παντού μαζί. Πουθενά δεν πήγαινε χωρίς εκείνη. Ως που μια μέρα....
-Ως που μια μέρα η φίλη της έφυγε και η αδελφή σου αισθάνθηκε προδομένη. Κλείστηκε στον εαυτό της για να μην ξαναπληγωθεί. Και από αγάπη για Σένα σε κράτησε κλεισμένο σ’αυτό το κάστρο. Και έβαλε πόρτα βαριά να κρατά τη ζωή απ΄’εξω.
-Σσσσς. Μην ξαναπείς τη λέξη Αγάπη..... ήταν το όνομα της φίλης της. Και πως τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;
- Ξεχνάς εγώ τα βλέπω όλα από εκεί ψηλά; Μπορώ και μπαίνω κρυφά από παντού. Ψάχνω για τις χαραμάδες της ζωής, για να μπω και να φωτίσω τη μοίρα των παλιών και νέων φίλων μου.
-Και η Αγάπη για την άφησε; Γιατί έφυγε;
-Γιατί η Αγάπη για να μείνει πρέπει να γνωρίσεις καλά την καρδιά της.-Και τι λέει η καρδιά της;

-Λέει ότι η αγάπη είναι ένας θησαυρός μοναδικός που πρέπει να χαρίζουμε και σε άλλους. Να μην τη κρατάμε φυλακισμένη, να την αφήνουμε ν’αναπνεύσει την ανάσα από τα περιστέρια, κύμα στο κύμα να γίνει και να δροσίσει και άλλες ακρογιαλιές. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι την έχουμε χάσει. Θα’ναι πάντα κοντά μας με άλλη μορφή. Με άλλο χαμόγελο.

Και η αδερφή σου θα ξαναβρεί τη φίλη της μη φοβάσαι. Θα μου ανοίξεις λοιπόν; Δεν θέλω πολύ, μια μικρή χαραμάδα άφησέ μου μόνο.
-Εδώ στην άκρη της πόρτας το ξύλο έχει δημιουργήσει μια μικρή σχισμή, μα θα μπορέσεις να μπεις από εκεί;
-Θα μπορέσω, Ηλιαχτίδα με λένε και χωράω παντού.